به گزارش مشرق، حجت‌الاسلام حبیب‌الله فرحزاد (کارشناس مذهبی رسانه) گفت: متأسفانه گاهی مشاهده می‌کنیم که در جامعه حق و حقوق زنان نادیده گرفته می‌شود و آزار و اذیت‌هایی به آنها صورت می‌گیرد در حالی که جزو وصیت‌های آخر پیامبر (ص) در اواخر عمرشان به رعایت حق بانوان و زیردستان است همانگونه که به رعایت حرمت پدر و مادر تأکید شده است.

نمونه سیره پیامبر (ص) نشان می‌دهد که ایشان مدام دست حضرت زهرا(س) را بوسه می‌زدند زمانی که قصد سفر می‌کردند آخرین کسی که ترک می‌کردند، دخترشان و نخستین کسی که در زمان بازگشت ملاقات می‌کردند بازهم دخترشان بود.

بانوان مسلمان نیز باید زهد، ساده زیستی، فشار نیاوردن به همسر برای تأمین مسائل مالی و درخواست‌های نابجا نداشتن را سرلوحه زندگی خود قرار دهند.

نکته دیگر بحث پول پرستی و دنیاپرستی مردم است، متأسفانه هنوز هم این تعبیر مولا علی (ع) در جامعه محقق نشده که به خاطر دنیا و پول به دیگران احترام نگذاریم، یک زمان شخص پولدار، خیّر و مؤمن است این اشکال ندارد که به او احترام بگذاریم اما اگر از سر پولداری کسی به او احترام گذاشتیم، ریاکار، دنیا پرست و پول‌پرست شده‌ایم.

پیغمبر خدا‌(ص) در روایت فرمود که من در آخرالزمان ترس از این ندارم که مردم بت سنگی و چوبی بپرسند بلکه می‌ترسم که بت انسانی بپرسند! این روایت بدین معناست که افراد پولدار را تحویل بگیریم و به خاطر پول و ثروت به کسی تواضع کنیم چرا که بنا به گفته علی (ع) دو ، سوم دینمان را پایمال کرده‌ایم.

روایت از اصول کافی داریم که فردی که قدرت تأمین مایحتاج خانواده خود را ندارد اما نیت خیر برای تأمین آنها را دارد، توسط خداوند به ثواب می‌رسد و روز قیامت جزو فقرای صابر و شاکر محسوب شده و خداوند به او پاداش زیاد می‌دهد البته منظور افرادی نیست که فقیر هستند و گلایه‌شان گوش فلک را کَر کرده است!

بنابراین فقرای صابر بی حساب به بهشت می‌روند اما ثروتمندان باید در قبال ثروتشان و مشروعیت آن حساب پس دهند و با زحمت از صراط رد می‌شوند مگر آنکه مدام انفاق کرده باشند! با این حال فقرای صابر مقامشان از ثروتمندان کمک کننده هم بالاتر است.

اکثر انبیای ما وضعیت مالی خوبی نداشتند حتی روایت داریم که میکائیل نزد پیغمبر (ص) رفت و به ایشان گفت که اگر شما بخواهید تمام زمین را برایتان طلا کرده و در اختیارتان قرار می‌دهم، ایشان گفتند که خیر من می‌خواهم روزهایی گرسنگی بکشم و شکر خدا را بکنم و عبد خدا باشم و به اندازه نیاز و گذران زندگی داشته باشم.

بنابراین اهل تقوا کسانی هستند که با نداری خوشحال هستند و شکر خدا را می‌کنند و می‌گویند که اگر داشتیم، پز می‌دادیم، دل می‌شکستیم و انفاق نمی‌کردیم!